به دادم برس ای اشک دلم خیلی گرفته

نگو از دوری کی نپرس از چی گرفته

منو دریغ یک خوب

به ویرونی کشونده

عزیزم تا وقتی

نفس تو سینه مونده

تو این تنهایی تلخ

منو یه عالمه یار

نشسته روبرویم

کسیکه رفته برباد

کسی که عاشقانه

به عشق پشت پا زد

برای بودن من

به خود رنگ فنا زد

چه دردی خدایا

نخواستن اما رفتن

برای اون که سایه اش

همیشه رو سر من

کسی که وقت رفتن

دوباره عاشقم کرد

منو آباد کرد و خودش ویرون شد از درد

به دادم برس ای اشک

دلم خیلی گرفته

نگو از دوری کی

نپرس از چی گرفته

به آتش تن زد و رفت

تا من اینجا نسوزم

با رفتنش نرفته

تو خونمه هنوزم

هنوز سالار خونه اس

پناه من دستاش

سرم رو شونه هاشه

رو گونم نفسهاش

به دادم برس ای اشک

دلم خیلی گرفته

نگو از دوری کی

نپرس از چی گرفته