به سفرهای درازی رفتم، تا شب خستگی تاج محل

تا شب ساکت شیوا رفتم، سفره شام، پر از نان غزل

هیچ کجا عزیزتر از وطن نبود، هیچ اتاقی سایه گاه من نبود

شهر ونیز چه تماشایی بود، کشتی دزدای دریایی بود

شب رُم با همه اسقف هاش، شب چشمه های تنهایی بود

هیچ کجا عزیزتر از وطن نبود، هیچ اتاقی سایه گاه من نبود

موزه مادام توسو خالی بود، جای چهره های پوشالی بود

رقص مِه با اتوبوس های سرخ، رقص دار و طرح یک قالی بود

هیچ کجا عزیزتر از وطن نبود، هیچ اتاقی سایه گاه من نبود

صبح شانزه لیزه مهتابی بود، قصر ورسای آبی آبی بود

مثل خواب سالوادور دالی بود، شهر پاریس شهر بی خوابی بود

هیچ کجا عزیزتر از وطن نبود، هیچ اتاقی سایه گاه من نبود

پیش رو بانوی مشعلدار بود، یک سیاه آنسو ترک بیکار بود

شهر خالی از فرشته سرد بود، بر سر سرخ و سیاه آوار بود

هیچ کجا عزیزتر از وطن نبود، هیچ اتاقی سایه گاه من نبود

درد من کابوس بی دردان بود، من کنارم بود و چه بیجان بود

شب تنهایی بادبادک ها، شب آغاز و، شب پایان بود

هیچ کجا عزیزتر از وطن نبود، هیچ اتاقی سایه گاه من نبود

هیچ کجا عزیزتر از وطن نبود، هیچ اتاقی سایه گاه من نبود