تو از كدوم قصه اي كه خواستنت عادته

نبودنت فاجعه بودنت امنيته

تو از كدوم سرزمين تو از كدوم هوايي

كه از قبيله ي من يه آسمون جدايي

اهل هر جا كه باشي قاصد شكفتني

توي بهت و دغدغه ناجي قلب مني

پاكي آبي يا ابر نه خدايا شبنمي

قد آغوش مني نه زيادي نه كمي

منو با خودت ببر اي تو تكيه گاه من

خوبه مثل تن تو با تو همسفر شدن

منو با خودت ببر من به رفتن قانعم

خواستني هر چي كه هست

تو بخواي من قانعم

اي بوي تو گرفته تن پوش كهنه ي من

چه خوبه با تو رفتن رفتن هميشه رفتن

چه خوبه مثل سايه همسفر تو بودن

هم قدم جاده ها تن به سفر سپردن

چي مي شد شعر سفر بيت آخرين نداشت

عمر پوچ من و تو دم واپسين نداشت

آخر شعر سفر آخر عمر منه

لحظه ي مردن من لحظه ي رسيدنه

منو با خودت ببر اي تو تكيه گاه من

خوبه مثل تن تو با تو همسفر شدن

منو با خودت ببر من حريص رفتنم

عاشق فتح افق دشمن برگشتنم

منو با خودت ببر منو با خودت ببر