بین نگاهه مردم میرم به سمته مقصد، نمیدونم کجا میخوام برمو بیماره مغزم

صدایی آشنا میخونه تو گوشم، سنگینیه مسیرم میمونه رو دوشم

چون این راهی که میری ته نداره، هرچی میگیره پس نداده

تو میمونی با اون خیابونی، که مثله کویری خشک بی بارونی

همچی اینجا اتفاقه، حتا میکنه بیجا استفاده

کجان اونای که بودن مثله برادر، از پشته میله ها میگن قصه برا من

خدا بده یه روزه آفتابی، یه نسیمه خنکم باشه حال دادی

چطوری میشه اینجاهم یه روز خوب باشه، خوب تو خیابون بگو کو آخه

کروس:

هر شب تلخ و سخت تنگ و سرد درس بی حد و مرز و هرج و مرج

راه میرم از توو شهر ، از توو شب

!راه میرم ابروم خم توش هرجور هست

یاد گرفتم از خودمُ از دورم ُ نگاه مردمم ، باید نفسامو حبس کنم ُباشن قدمام بلند

من هنوز این باور ُدارم

اگه سیاهی همه جا هست ُ

…همه آدما خوابن ، یکی صدامو میشنوه آخر

ورس ۲:

پیانو رو دوس داری؟ حال میده نه

یکی باد یکی داد دوتا نقطه توی وقتایه حاد

حال میده توی تنهاییات کیش میشی توی طعم های مات

هندونه هاتم هست لای پات یکی چپ یکی راست

کنتوری روی حرفای خاص

په یکم هول بد ه روی مغزای باز

بازم خیابونو منو شبو دو تا دست توی جیب

بزرگه ولی برا من کوچیک ، دنیاتو میگم هرچند سفید شبا ولی اینجا با من همرنگ پوشید

آدمای شهر شده منظرم خونه های شهر پره پنجرن

هرکدوم توشون یه قصه است و پره دو پاهایی که از یک جنگلن

یه سری که صبحا میرن راه راست چون میدونن که شب دیگه مال لاشخوراست

نخ به رنگ شب نمیدن و میدونن که کف خیابونا تا روزاش جداست

پس میره دست تو شرتو بهینه کار بم چسبیده شبیه خال

خیابونو میگم احمق ببین توش هیچ موقع دو دوتها نمیده چهار

کروس:

هر شب تلخ و سخت تنگ و سرد درس بی حد و مرز و هرج و مرج

راه میرم از توو شهر ، از توو شب

!راه میرم ابروم خم توش هرجور هست

یاد گرفتم از خودمُ از دورم ُ نگاه مردمم ، باید نفسامو حبس کنم ُباشن قدمام بلند

من هنوز این باور ُدارم

اگه سیاهی همه جا هست ُ

…همه آدما خوابن ، یکی صدامو میشنوه آخر