پیش تو یه کوهیم که دل به برف و سرما داده

منو با سردی نگاه کن که تحملم زیاده

پیش تو یه برگیم که توی مشت خشم باده

منو آواره ترم کن که تحملم زیاده

پشت بعضی اشتباها گاهی هیچ اراده ای نیست

که نگه داری از عشق کار خیلی ساده ای نیست

رنجشی میون ما هست که نشونه ی علاقست

با یه رگبار ملایم دریا که نمیره از دست

گاهی تو تموم عمرت یکی تنها پیدا میشه

که دلت میخواد کنارش زندگی کنی همیشه

همینه که حفط یک عشق ارزش سختی رو داره

هر کی عاشق امیده لمس خوشبختی رو داره

مثل طوفان شدی و من شن یه کویر ساده

ببرم هر جا که میخوایی من تحملم زیاده

من تحملم زیاده چون برای من عزیزی

نمیخوام حتی یه لحظه اشک دلتنگی بریزی

پشت بعضی اشتباها گاهی هیچ اراده ای نیست

که نگه داری از عشق کار خیلی ساده ای نیست

رنجشی میون ما هست که نشونه ی علاقست

با یه رگبار ملایم دریا که نمیره از دست